عرضه ریواس نیشابور در تهران

عمرو لیث صفاری، هنگامه‌ای که بر نیشابور، مرکز خراسان، دست یافت، گفت: «شهری را گرفته‌ام که گِل آن خوردنی، بوته‌ی آن ریواس و سنگ‌های آن فیروزه است.» این گفته عمرولیث، بیانگر ارزشمندی سه فرآورده ناب از اقلیم نیشابور است که یکی از آنها، «ریواس» است. ریواس گیاهی است از تیره ترشک‌ها که یکی از رهاوردهای کوهستان بینالود نیشابور است. به ریشه‌ غدّه‌گون ریواس، «ریوند» گویند. همچنین، ریوند، نام قدیم نیشابور و نام قدیم کوهستان بینالود است که در آن، آتشگاه باستانی آذر برزین مهر، شعله می‌کشیده. در باورهای دینی ایرانی، داستان خلقت انسان با گیاه «ریواس دوشاخه»، پیوند خورده است.

بینالود؛ خالق صبح خلقت هستی

هر شهر و دیاری را با یکی از شاخص‌ترین ویژگی‌های آن می‌شناسیم؛ تهران را با برج آزادی، مشهد را با حرم امام رضا (ع)، اصفهان را با سی و سه پل، شیراز را با آرامگاه‌ حافظ، یزد را با بادگیرها، همدان را با آرامگاه ابن سینا و نیشابور را با آرامگاه خیام. آرامگاه حکیم غیاث‌الدین ابوالفتح عمر خیام نیشابوری -که یکی از شخصیت‌های مشهور علمی و ادبی ایران در سطح جهانی است- برجسته‌ترین ما به ازای تصویری نیشابور، در حافظه و خاطر ما ایرانیان  و مردم دیگر کشورهای جهان است و با این پیشینه برخاستن نامورانی همچون خیام و عطار و ثعالبی و قشیری و رضی‌الدین و بکتاش و ادیب و ... از این دیار و حضور پربار آن در تاریخ ایران، نیشابور را شهر تاریخ و فرهنگ می‌دانیم. اما بعضی‌ها می‌گویند که این چهره فرهنگی و تاریخی، آنچنان در کفه هویتی نیشابور، سنگینی می‌کند که بر دیگر ویژگی‌ها و نماهای نیشابور، سایه‌ای بزرگ انداخته و مانع دیده شدن آن‌ها می‌شود. یکی از نماهای شایان نیشابور، ویژگی‌های اقلیمی و طبیعت آن است.