فرهنگسرای سیمرغ نیشابور

 فرهنگسرای سیمرغ، یکی از ساختمان‌های معروف نیشابور است که در کنار بزرگراه امام رضا و پیش از میدان باغرود، با نمای آجرین و شکل زیبا و متقارنش، خودنمایی می‌کند. نامش، یادآورد پرنده اسطوره‌ای است که در نسک‌های دینی ایران باستان، ادبیات  حماسی و متون عرفانی ایران نقش و نمای ویژه‌ای دارد. به هر حال، چنانکه «ریواس» را نماد اسطوره‌ای اقلیم نیشابور دانسته‌اند، «سیمرغ» نیز نماد اسطوره‌ای شهر نیشابور است که از «منطق الطیر» شیخ فریدالدین عطار نیشابوری،  ملهم گردیده. فرهنگسرای سیمرغ، به عنوان «بزرگترین مجتمع فرهنگی خراسان» شناخته می‌شود و کانون بازتابنده بخشی از فعالیت‌ها و رویدادهای فرهنگی، هنری و علمی نیشابور و میعادگاه عمومی مشتاقان و علاقمندان فرهنگ و هنر در منطقه مرکزی خراسان است، به گونه‌ای که اهالی شهرستان‌های مشهد، قوچان، سبزوار، تربت حیدریه و ... نیز برای حضور و بهره‌گیری از برنامه‌های عمومی این مجتمع، از جمله کنسرت‌های موسیقی، به نیشابور می‌آیند. سالن اصلی همایش این فرهنگسرا با گنجایش 700 نفر، میزبان بسیاری از همایش‌ها، نمایشگاه‌ها، کنسرت‌ها و آیین‌ها در سطح منطقه، استانی، کشوری و بین‌المللی بوده و این فرهنگسرا، از پایگاه‌های شاخص فعالیت‌های آموزشی و ترویجی در زمینه هنر و فرهنگ و علم در منطقه است و خدمات بسیاری را در این زمینه‌ها ارایه نموده.

در حریم سیمرغ؛ سفرنامه از نیشابور تا کدکن

بی‌زبان آمد از آن حضرت، خطاب       کآینه است این حضرت، چون آفتاب

هر که آید خویشتن بیند در او       تن و جان، هم جان و تن، بیند در او

چون شمـا سی‌مرغ، اینجا آمدید       سی، در این آینه، پیدا آمدید

گــر چهل، پنجاه مرغ، آیند باز       پرده‌یی از خویش، بگشایند باز

گرچه بسیاری بـسر شده‌اید       خویش می‌بینید و خود را دیده‌اید

این همه وادی که واپس کرده‌اید       وین همه مردی، که هر کس کرده‌اید

محو ما شد در صد عزّ و ناز       تـا بـه ما در خویشتن یابید باز

«عطار نیشابوری»

 

منطق‌الطیر فریدالدین عطار نیشابوری، تبلور جهان‌نگری ناب عرفانی ادبیات فارسی و فرهنگ ایرانی، بزرگترین تمثیل عرفانی در جهان اسلام و یکی از ارجمندترین آثار عرفانی جهان بشریت به شمار می‌آید. منطق‌الطیر، شاهکار ادبیات عرفانی زبان فارسی است. در منطق‌الطیر؛ «سیمرغ»، رمز و نماد «حقیقت» است که برای رسیدن به او، باید هفت وادی طلب، عشق، معرفت، استغنا، توحید، حیرت و فقر و فنا گذشت تا به آن حقیقت دست یافت. از نظر عطار، حقیقت «سیمرغ» یعنی به خود رسیدن، وقتی که سالک از مراحل دشوار و صعب و خطرناک گذشت و در هر وادی و مرحله، چیزی را از وجود خویش دور کرد و ترک علایق کرد و صافی شد، آنگاه او و همه آن‌ها که با او همراهند به حقیقت یا جوهر سیمرغ دست می‌یابند. عطار، این موضوع را از زبان مرغان، نقل می‌کند؛ هدهد، پیر و مرشد و راهنمای مرغان است. در داستان عرفانی منطق‌الطیر یا «زبان مرغان»، هر مرغی نماد و رمز گروهی خاص از مردم است. آن‌ها پس از آن‌که پاک و منزه می‌شوند و نور الهی بر آن‌ها می‌تابد. در برابر آینه‌ حق‌نما قرار می‌گیرند، پس بیش از عکس سی مرغ در آن آینه نمی‌بییند، چنین است که درمی‌یابند که به حقیقت، بین آن‌ها و سمیرغ، جدایی نیست.