عشق‌آباد؛ مرکز میان‌جلگه، از نگاه دوربین

شهر «عشق‌آباد» [Ashqābād]، مرکز بخش میانجلگه شهرستان نیشابور است. فاصله  این شهر با میدان فرودسی در جنوب شهر نیشابور، 20 کیلومتر است. با پیمودن حدود 750 متر از میدان فردوسی به سوی جنوب، به پایانه مسافربری کفکدک می‌رسیم. در این محل، وسایل نقلیه اتوبوس، مینی‎بوس و سواری، برای رفت و آمد به مناطق جنوبی شهرستان، از جمله شهر عشق‌آباد و همچنین شهر کاشمر (در حدود 130 کیلومتری جنوب شهر نیشابور) در دسترس است. این جاده بین‌شهری؛ روستاهای مبارکه، شادمهرک، انجیدن، علی‌آباد، هندآباد، شفیع‌آباد، محمدآباد و صومعه (توابع دهستان ریوند) را پشت سر گذاشته و پس از عبور از روی پُل رودخانه فصلی کال شور نیشابور، وارد دهستان عشق‌آباد بخش میانجلگه می‌شود. شهر عشق‌آباد، مرکز این دهستان است. درباره نام رودخانه «کالِ شورِ نیشابور» [Kāl Shōr Nəshābur] گفتنی است که «کال» در گویش نیشابوری، به معنای «رود» می‌باشد.

 

بینالود؛ خالق صبح خلقت هستی

هر شهر و دیاری را با یکی از شاخص‌ترین ویژگی‌های آن می‌شناسیم؛ تهران را با برج آزادی، مشهد را با حرم امام رضا (ع)، اصفهان را با سی و سه پل، شیراز را با آرامگاه‌ حافظ، یزد را با بادگیرها، همدان را با آرامگاه ابن سینا و نیشابور را با آرامگاه خیام. آرامگاه حکیم غیاث‌الدین ابوالفتح عمر خیام نیشابوری -که یکی از شخصیت‌های مشهور علمی و ادبی ایران در سطح جهانی است- برجسته‌ترین ما به ازای تصویری نیشابور، در حافظه و خاطر ما ایرانیان  و مردم دیگر کشورهای جهان است و با این پیشینه برخاستن نامورانی همچون خیام و عطار و ثعالبی و قشیری و رضی‌الدین و بکتاش و ادیب و ... از این دیار و حضور پربار آن در تاریخ ایران، نیشابور را شهر تاریخ و فرهنگ می‌دانیم. اما بعضی‌ها می‌گویند که این چهره فرهنگی و تاریخی، آنچنان در کفه هویتی نیشابور، سنگینی می‌کند که بر دیگر ویژگی‌ها و نماهای نیشابور، سایه‌ای بزرگ انداخته و مانع دیده شدن آن‌ها می‌شود. یکی از نماهای شایان نیشابور، ویژگی‌های اقلیمی و طبیعت آن است.