بینالود؛ خالق صبح خلقت هستی

هر شهر و دیاری را با یکی از شاخص‌ترین ویژگی‌های آن می‌شناسیم؛ تهران را با برج آزادی، مشهد را با حرم امام رضا (ع)، اصفهان را با سی و سه پل، شیراز را با آرامگاه‌ حافظ، یزد را با بادگیرها، همدان را با آرامگاه ابن سینا و نیشابور را با آرامگاه خیام. آرامگاه حکیم غیاث‌الدین ابوالفتح عمر خیام نیشابوری -که یکی از شخصیت‌های مشهور علمی و ادبی ایران در سطح جهانی است- برجسته‌ترین ما به ازای تصویری نیشابور، در حافظه و خاطر ما ایرانیان  و مردم دیگر کشورهای جهان است و با این پیشینه برخاستن نامورانی همچون خیام و عطار و ثعالبی و قشیری و رضی‌الدین و بکتاش و ادیب و ... از این دیار و حضور پربار آن در تاریخ ایران، نیشابور را شهر تاریخ و فرهنگ می‌دانیم. اما بعضی‌ها می‌گویند که این چهره فرهنگی و تاریخی، آنچنان در کفه هویتی نیشابور، سنگینی می‌کند که بر دیگر ویژگی‌ها و نماهای نیشابور، سایه‌ای بزرگ انداخته و مانع دیده شدن آن‌ها می‌شود. یکی از نماهای شایان نیشابور، ویژگی‌های اقلیمی و طبیعت آن است.